مدح پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم در عید مبعث
محـبـوب خـداوند تـبارک و تعـالی‌ست این مرد که مُزّمّل و مُدّثّر و طاهاست باید سخـنـانش به دل و جـان بنـشـیـنـد این مرد که مشهور به پیغمبر دلهاست سرسلسله جنبان همه کون و مکان است این نور که خود شاهد پیدایش دنیاست هرجا سخن از خُلق خوش اوست در عالم بی‌جامِ مِی و خندۀ گُل،عیش، مُهیّاست یک شمّۀ نورانیـتش سورۀ (وَالـشّمس) یک پرتو رُخسارۀ او جَنّتُ الاعلی‌ست در محـضر او حرف بـزرگان ملائک (تـالـله لـقـد آثـرک الـلـه عـلـیـنـا) سـت حق دارد اگر بر سـر بـازار مـلاحـت انگشت به لب، حُسن تو را غرق تماشاست پیداست که اصل شجـر نـور تو هستی وقتی ثمر زندگی‌ات حضرت زهراست دندان اویس است که فهـمانده به عـالم دیوانه شدن در اثر عـشق تو زیـباست شأن تو اجـلّ است که خوانـند یـتـیمت کـز صبـح ازل مـادر تو اُمّ ابـیـهـاست آنجا که عـلـمـدار تو حـیـدر شده باشـد تاهست خـدا، پـرچـم اسلام تو بالاست نفس تو علی هست و از این روست به مبعث دلها همه در حسرت پابوسی مولاست آویــزۀ گــوشـم هــمـۀ عـــمـر حـدیـثِ (مَن مَاتَ عَلی حُبِّ عُلی مَاتَ شَهِیدا)ست |